Dit blog beschrijft de impact van ADHD op het dagelijks leven van ouders en familieleden van kinderen met AD(H)D. Dit artikel geeft specifieke informatie die ouders nodig hebben om beter te begrijpen en om te gaan met het dagelijks sturing geven aan hun kind met AD(H)D
Ouderschap en het ADHD kind
Laten we beginnen door ons te richten op twee vragen. Is ouderschap bij een ADHD kind moeilijker dan ‘normaal’ ouderschap? Zo ja, wat is er met het ADHD kind dat de ouder voor unieke uitdagingen stelt?
Als antwoord op de eerste vraag, kijken we naar verschillende onderzoeken. Uit onderzoeksresultaten wordt duidelijk dat in vergelijking met de moeders van niet-ADHD kinderen, moeders van ADHD kinderen de volgende overeenkomsten laten zien:
- Hogere niveaus van depressie
- Lagere niveaus van vertrouwen in hun ouderlijk-vermogen,
- Lagere eigenwaarde en een hogere mate van schuldgevoelens
- Hogere niveaus van ouderschap stress
- Meer sociale isolatie
- Meer huwelijkse problemen (De echtscheidingcijfers zijn 3 keer hoger in gezinnen met een ADHD kind)
- Meer negatieve en kritische uitspraken jegens hun kind met ADHD
Deze resultaten geven aan dat gezinnen, met name moeders, aanzienlijke stress ervaren in het omgaan met hun ADHD kind. Wanneer een ouder echter is toegerust met een duidelijk begrip van ADHD en hoe deze aandoening hun kind beïnvloed, zijn ze beter toegerust hun kind te helpen en reageren ze doeltreffend op het gedrag van hun kind.
ADHD is een specifieke ontwikkelingsstoornis van zowel kinderen als volwassenen, welke wordt gekenmerkt door tekorten op een of meer van de volgende 3 gebieden
- het vasthouden van de aandacht/ concentratievermogen;
- de impuls controle
- regulering van het activiteitsniveau.
De stoornis begint al vroeg in het leven (per definitie voor de leeftijd van 7), en is relatief chronisch. In tegenstelling tot vroeger is er steeds minder consensus over het feit of de aandoening gedurende de adolescentiefase verdwijnt.
De 'essentie' van ADHD
Het echt begrijpen van ADHD vereist meer dan het simpelweg opsommen van een lijst van symptomen. Het is heel belangrijk om een onderscheid te maken wat ADHD is en wat het niet is. Vanwege de naam, zou je denken dat het een tekort is in het vermogen om aandacht vast te houden is. Dit is eigenlijk misleidend. Terwijl het kind met ADHD meestal een zeer korte aandachtspanne heeft op school of thuis, kan hij / zij zeer geconcentreerd met video games, actie films, of sport bezig zijn. Een veel voorkomende vraag is: "Als mijn kind zich uren op de Nintendo kan concentreren, hoe kun je zeggen dat hij / zij een aandachtsstoornis heeft? Hij / zij kan zich prima concentreren zolang hij / zij geïnteresseerd is in een activiteit.
Natuurlijk let iedereen beter op bij taken die waarin je geïnteresseerd bent. Het verschil met ADHD is dat het kind het niet lukt deze concentratie op te brengen bij taken die niet spannend of interessant zijn. Het volgende citaat van Thomas Brown, Ph.D. vat dit punt elegant en bondig samen:
Het probleem met ADD is niet zozeer een gebrek aan concentratie, maar de moeite om deze aandacht zelf te activeren, mobiliseren en vast te houden bij taken d9e niet hun interesse heeft gewekt.Dat lijkt misschien verwarrend. ADHD kinderen kunnen zich heel goed concentreren op de taken die zijn zelf-gekozen hebben en doen voor hun eigen plezier. Problemen ontstaan bij taken die zijn toegewezen aan hen door anderen en niet leuk worden gevonden. Het ADHD kind is vooral gemotiveerd voor activiteiten die onmiddellijke bevrediging, stimulatie en genot bieden.
Kenmerken van ADHD
Een frustratie van de meeste kinderen met ADHD is een activiteit die valt in de volgende categorieën: repetitief, oninteressant, inspannend, niet van zijn / haar eigen keuze. Vooral wanneer de taken niet alleen voortdurende inspanning, maar ook organisatorische vaardigheden eisen.
Bijna alle veelvoorkomende activiteiten, zoals huishoudelijk werk (het opmaken van het bed; schoonmaken van de kamer; het maaien van gras) of 90 procent van het schoolwerk ( huiswerk en klasse werk) vallen in de voornoemde categorieën. Hoewel de meeste kinderen die taken vermoeiend vinden, zijn ze voor het kind met ADHD een foltering proberen ze deze te vermijden.
Ouders worden geconfronteerd met de eindeloze uitdaging van het proberen hun kind te stimuleren om alle noodzakelijke die het kind vermijdt, toch te doen. Dit leidt soms tot een constante strijd. Het kind dat zich steeds niet op verantwoorde wijze weet te gedragen, resulteert in sterk verhoogde ouderlijke stress.
Onder-Actieve Frontale lobben
Recente vooruitgang op het gebied van neurotechnologie heeft uitgewezen dat de verschillen verband lijken te houden met de ADHD hersenen. Het lijkt erop dat belangrijke hersenfuncties van ADHD kinderen duidelijk verschillend van de niet-ADHD kinderen.
Hersenfunctie patronen bij personen met ADHD zijn bestudeerd met geavanceerde technieken, zoals de CT-scan (Computerized Tomography), PET-scan (Positron Emissie Tomografie), SPECT (Single Photon Emission Computerized Tomography), fMRI (functional Magnetic Resonance Imaging), en QEEG (Quantitative Electroencephalogram).
Deze studies suggereren dat de frontale kwabben bij personen met ADHD minder actief zijn dan dezelfde gebieden bij niet-ADHD individuen. De frontale kwab is het gebied van de hersenen dat verantwoordelijk is voor de planning, doel-gericht gedrag, en remming van impulsief gedrag. Het gedrag van ADHD kinderen wordt geregeld door een focus op onmiddellijke bevrediging, niet door bezorgdheid voor de toekomst.
De Prefontalke Lobben als Dirigent van het Orkest
Denk aan een orkest waarin de dirigent half in slaap sukkelt. Hoe zou het orkest klinken? Ongeacht hoe getalenteerd of vaardigheid de muzikanten, het orkest zou onafgestemd, ongeorganiseerd en chaotisch klinken.
De rol van de frontale kwabben is net als de dirigent. Het integreert en organiseert de verschillende functies van de hersenen in een goede en coherente reacties, die zijn gericht op het vervullen van een doel. Zowel spelen van een video game als de voltooiing van een huiswerkopdracht.
Stimulerende medicatie (zoals Ritalin, Concerta, Adderall, Vyvance, enz.) activeren de eerder onder-presterende frontale zone. Hierdoor ontstaan het schijnbaar "paradoxaal" effect van een stimulant die meer gericht en rustig gedrag teweegbrengt.
Dit inzicht kan van invloed zijn op de manier waarop de ouder reageert. Bijvoorbeeld, als een ouder denkt dat het kind niet luistert uit wrok of gebrek aan respect, zal hij/zij waarschijnlijk reageren met straf of met woede. Aan de andere kant, als de ouder van mening is dat het kind het gevoel heeft overweldigd te zijn en wel zijn best doet, zal hij/zij niet op dezelfde manier reageren. Waarschijnlijk beter.